„Chiny bez wzajemności” | Grzegorz Kapla - więcej niż reportaż z podróży do Chin
Jak czuje się człowiek, który samotnie podróżuje po tak wielkim kraju jak Chiny? Kraju, w którym mało kto go rozumie. Co czuje? Z jakimi wyzwaniami się mierzy? Jakie myśli mu towarzyszą? O tym opowiada reportaż Grzegorza Kapli, który jest czymś zdecydowanie więcej niż zapiskami z podróży. To książka o podróży wgłąb siebie. Bezapelacyjnie najlepsza, najbardziej refleksyjna książka jaką przeczytałam w tym roku.
„Chiny bez wzajemności” to książka, którą przeczytałam półprzypadkiem. Trafiła do mnie od Wydawnictwa Słowne Książki. Nie znam innych książek autora, więc podeszłam do tej pozycji z totalnie czystą kartą. Choć opis mnie zaintrygował to bałam się, że to będzie książka „ciężka”, trudna. Reportaże często nie są lekkie i przyjemne. Grzegorz Kapla zaskoczył mnie po stokroć!
Każda z mini-części książki rozpoczyna się od słów Konfucjusza, idealnie dobranych do poruszanych akurat kwestii. Te krótkie myśli same w sobie są ogromną wartością. W połączeniu z opisem tego co autor widział, przeżył, myślał poznając Chiny, tworzą niesamowitą mieszankę pobudzającą wyobraźnię.
„Chiny bez wzajemności” to obraz kraju z jednej strony zniewolonego (brak Instagrama, Google’a, znany wszystkim ustrój), a z drugiej niezwykle poukładanego i pięknego. Z jednej strony nowoczesnego, a drugiej silnie związanego z tradycją i zwyczajami.
„W naszym systemie - powiadają - grozi nam najwyżej korupcja, a to niewysoka cena w porównaniu z tym, jaką musiała zapłacić Europa za Hitleryzm”
Autor posługuje się prostym językiem, ale w tak piękny, refleksyjny sposób, że grzechem byłoby przeczytać tę książkę podczas jednego „posiedzenia”. To taka książka, którą należy sobie dozować w kawałkach, pozostawiając przestrzeń na przetrawienie refleksji, z którymi zostawia nas autor. Grzegorz Kapla operuje barwnymi porównaniami, metaforami, drugim dnem wypowiedzi. Co i rusz czytając kolejne strony zaznaczałam cytaty, które zostaną ze mną na długo.
Samotny podróżnik ze złamanym sercem
W książce mocno odczuwalne są samotność oraz złamane serce autora. Te dwa uczucia towarzyszą nam od początku do końca. Zapiski z tej podróży są jak podsumowanie pewnego etapu życia autora zaszyte między wierszami.
„(…) Ci, którzy potrafią nie oglądać się na przeszłość, idą szybciej. Nic nie rani ich zbyt głęboko. Zadają więcej pytań, bo nie zaprzątają sobie głowy odpowiedziami. Mogą każdego dnia zakochać się od nowa”.
„Jeśli znasz czyjeś imię, możesz go zatrzymać na chwilę w pamięci. Żeby zatrzymać kogoś na zawsze, musisz znać jego serce”.
„Z rzeką jest jak z miłością, którą dopiero co spotkałeś: dopóki nie rozpoznasz jej mielizn i bystrzy, nie wiesz, kiedy użyć wiosła, a kiedy pozwolić, żeby tobą obracała i niosła Cię sama. I rzeka i miłość mają podobny kres: słony jak łzy”.
„Łatwiej będzie iść tym, którzy nie mają nic oprócz wspomnień. W każdym razie są zawsze spakowani”.
Dziękuję Wydawnictwu Słowne Książki za egzemplarz.