„Przyjaciel” | Sigrid Nunez - książka inna, niż możesz się spodziewać
Główna bohaterka traci ważnego dla siebie przyjaciela. Poza smutkiem, pustką i wspomnieniami pozostaje jej także… wielki dog arlekin. Kto inny miałby się nim zająć – pierwsza żona? A może druga? Córka? No cóż…
Książka Sigrid Nunez jest bardzo w „pauzowym” stylu – historia bez wartkiej akcji, ale za to z wieloma momentami refleksji. Ładna okładka i pies mogą wywoływać oczekiwanie ckliwiej, pięknej historii o relacji człowieka i psa, ale niech Was to nie zwiedzie – to nie jest łatwa i lekka książka. To nie jest książka, która będzie Was bawić i relaksować. Raczej w wielu momentach wywoła dyskomfort, smutek i pewnego rodzaju ból.
W historii odnajdujemy czystą relację człowieka ze zwierzęciem. Oddanie, lojalność, brak egoistycznych pobudek – przyjaźń w pięknej postaci. Przeplatana jest ona jednak wieloma wątkami z literatury i cytatami, które czasem wywołują wręcz ciarki na plecach. To oryginalne podejście do tematu. Czy zwierzęta potrafią kochać ludzi? Co myślą? Z ust bohaterki pada wiele pytań o istotę relacji człowieka ze zwierzętami.
Dodatkowo to ciekawy obraz nowojorskiego światka pisarzy, a także rozważania na temat tego, co popycha ludzi do popełnienia samobójstwa. Tematy mocne. Ich połączenie z wątkiem przyjaźni psa z człowiekiem może wydawać się nieco dziwne, ale autorka wszystko ubrała w spójną całość.
Przeintelektualizowanie czy erudycja?
Z książki bije niezwykła erudycja. Krótkie zdania mają swoje właściwe miejsce, są przemyślane. Żadne z nich nie jest dziełem przypadku. Świetnie dobrane cytaty pogłębiają temat. To bez wątpienia tytuł, który usatysfakcjonuje tych, którzy lubią podczas czytania się wysilić, otrzymać intelektualnie coś więcej, niż tylko błogie oderwanie od rzeczywistości.
Wiele jest głosów, że książka jest przekombinowana, przeintelektualizowana, sztucznie napompowana. Rzeczywiście, można mieć taki jej odbiór. Ale tylu ilu jest krytyków, tyle jest głosów zachwytu. Nie jest to bowiem książka dla każdego. Myślę, że zainteresuje tych, którzy piszą lub chcą pisać. Tych, którzy celowo sięgają po literaturę wymagającą i tych, którzy traktują przyjaźń ze zwierzętami jako coś głębszego niż relację uprzyjemniającą życie.